Zanik macicy u kobiet karmiących jest zjawiskiem fizjologicznym, czasowym i nie dającym żadnych objawów klinicznych. W odniesieniu do macicy jest on zanikiem typu odśrodkowego i polega głównie na mniej lub więcej znacznym ścieńczeniu ścian narządu.
Po ukończeniu karmienia macica zwykle już po upływie miesiąca wraca do prawidłowej wielkości. Jeśli jednak karmienie trwało zbyt długo i odbiło się na ogólnym stanie zdrowia matki, zmiany zanikowe macicy utrzymują się dłużej niż czynności wydzielnicze gruczołu mlecznego, a nawet mogą przejść w długotrwały lub nawet stały stan patologiczny.
Przejawia się to w istotnym upośledzeniu i pomniejszeniu macicy, gdyż nie tylko jej komórki mięsne ulegają zmianom wstecznym i autolizie, lecz w miejscu ich nie wytwarzają się również nowe komórki. Wprawdzie wiadomości nasze o zaczynach powodujących tę autolizę wykazują dotąd duże braki, nie ulega jednak wątpliwości, że działaniu ich sprzyja niedokrwienie macicy połogowej. Dlatego też ze zjawiskiem tym spotykamy się najczęściej u kobiet anemicznych, źle odżywionych i chorych (np. na gruźlicę). Jest dlatego rzeczą zrozumiałą, że należy w każdym przypadku przeciwstawiać się próbom zbyt długiego karmienia (powyżej dziewięciu miesięcy).
Karmienie należy również przerwać, jeśli zmiany zanikowe uwidaczniają się w szyjce macicznej, stanowi to bowiem dowód, że osiągnęły one w obrębie trzonu poważny stopień.
Jeśli wskutek zbyt długiego karmienia zmiany zanikowe w obrębie macicy przybrały charakter stały, stwierdza się również objawy zanikowe i w innych narządach płciowych.
