Tego rodzaju doświadczenia można interpretować jako wskazówkę, że zbyt duża liczba chorych otrzymuje niepotrzebnie pochodne sulfonylomocznika, lub też, że leki te indukują remisję cukrzycy typu II, która utrzymuje się przez dłuższy okres po zaprzestaniu ich podawania. Tak więc
– 1. Wybór chorych do leczenia pochodnymi sulfonylomocznika ma największe znaczenie dla przewidywania wyników leczenia.
– 2. Wrażliwość na pochodne sulfonylomocznika w ciągu pierwszych 3-5 lat leczenia dotyczy 70-75D/o właściwie wybranych do tego leczenia chorych.
– 3. Częstość pierwotnej niewrażliwości nie powinna być większa od 5-10%.
– 4. Główną przyczyną wtórnej niewrażliwości na pochodne sulfonylomocznika są zaniedbania dietetyczne.
– 5. Wtórna niewrażliwość może być wywołana także wieloma dodatkowymi chorobami, jak zakażenie, choroba układu sercowo-naczyniowego itd.
– 6. Wyniki leczenia pochodnymi sulfonylomocznika w okresie dłuższym niż 5 lat są w zasadzie nieznane.
Interakcje hipoglikemizujących pochodnych sulfonylomocznika. Leki wchodzące w interakcję z pochodnymi sulfonylomocznika podano w tab, 43 i 44. Stosowanie powyższych leków u chorych przyjmujących pochodne sulfonylomocznika nie jest w zasadzie przeciwwskazane. W typowych dawkach leczniczych nie powodują one jednak z reguły niepożądanego działania o klinicznym znaczeniu. Należy w okresie stosowania tych leków zwiększyć nadzór nad chorym.
