Wysepki łuszczycy części pochwowej, opisane po raz pierwszy przez Hinselmanna (r. 1927), nie stanowią jednak, jak się okazało, odrębnej jednostki chorobowej, gdyż histologiczne badania wysepek, a także ich dna oraz miejsc śluzówki wykazujących podział na pola wykazały, że pojęciem tym objęte mogą być zasadniczo różne pod względem histologicznym zmiany nabłonkowe (natury zarówno niewinnej, jak i nowotworowej), I tak badania drobnowidowe udowodniły, że łuszczyca jako objaw zmian łagodnych trafia się na części pochwowej w przypadkach zrogowa- cenia płaskiego nabłonka (leukokeratosis), przy niezupełnym zrogowaceniu nabłonka (parakeratosis), a również przy zgrubieniach warstwy nabłonka płaskiego.
Kliniczny obraz łuszczycy mogą dawać jednak także złośliwe zmiany nabłonkowe w rogowaciejącym raku ptaskokomórkowym (kankroidzie), w raku, który podminował prawidłowy nabłonek płaski i w raku, który wzrastał w szczególnie grubej warstwie komórek na powierzchni części pochwowej. Ta różnorodność obrazów histologicznych, odpowiadających klinicznemu pojęciu łuszczycy, jest tak znamienna, że nakazuje w każdym jej przypadku przeprowadzenie dokładnego badania drobno- widowego. Stanowi ona zarazem dostateczne usprawiedliwienie dla przejawiającej się obecnie dążności do wprowadzenia wspomnianego już wyżej pojęcia raka przed- inwazyjnego.
Znamienną cechą raka przedinwazyjnego części pochwowej jest budowa mikroskopowa jej wielowarstwowego nabłonka.
