Niedokrwistość występuje głównie u niemowląt żywionych nieodpowiednio pod względem jakościowym i ilościowym, przy czym jest ona stałym objawem towarzyszącym w stanach dystrof-icznych wieku niemowlęcego. Przyczyna może być zewnątrzpochodna (egzogenna) w przypadkach niedoboru żelaza i innych soli mineralnych oraz witamin lub wewnątrzpochodna (endogenna) z powodu wrodzonej dyspozycji, np. u wcześniaków, u których stwierdza się mały zapas żelaza w wątrobie.
Rozpoznanie może się opierać jedynie na prawidłowo przeprowadzonym badaniu hematologicznym. Określenie anemii bez badania hematologicznego zawodzi bardzo często, gdyż bladość powłok skórnych i błony śluzowej może zależeć jeszcze od innych czynników, głównie nerwowych, powodujących poprzez układ nerwowy ośrodkowy zmiany w napięciu naczyń krwionośnych obwodowych.
Leczenie musi uwzględnić podstawową zasadę: unormowanie żywienia dziecka pod względem jakościowym i ilościowym, dowóz dostateczny soli mineralnych i witamin (soki, jarzyny), światło (słońce) i świeże powietrze. Takie postępowanie lecznicze powinno być wystarczające. Stosujemy również żelazo (Ferri gliconici -0,-05—-0,1 lub Ascofer — połączenie Feirum gliconicum z Vit. C), które się powinno podawać zawsze z kwasem foliowym, wyciągi wątrobowe i w przypadkach opornych wczesne przetaczanie krwi.
Zwyrodnienie torbielowato-włókniste trzustki (Fibrosis pancieatis cystica, mucoviscidosis)
