Kurcz odźwiernika. Choroba ta występuje już we wczesnym okresie niemowlęctwa, nieraz już w drugim tygodniu życia, pod postacią uporczywych, gwałtownych wymiotów bezpośrednio po karmieniu, lub też i w przerwach między posiłkami. Spostrzegamy wtedy szybki i stały spadek na wadze, zaparcie lub stolce głodowe, powstaje obraz dziecka głodzonego. Ilości oddawanego moczu są skąpe. Wskutek uporczywych wymiotów następuje utrata chloru i spadek zasobu zasad. Często spostrzega się nadmierne wydzielanie soku żołądkowego. W ciężkich przypadkach może pojawić się obraz śpiączki hipochloremicznej. Przyczyną tego stanu jest pierwotny przerost mięśni odźwierinika i kurcz tych mięśni przypuszczalnie na drodze odruchowej u niemowląt ze wzmożoną pobudliwością układu nerwowego. Przyczyna przerostu mięśni odźwier- nika jest jeszcze nie znana. Często spotykanym objawem jest mniejszego lub większego stopnia odwodnienie (exsiccosis).
Rozpoznanie ustalamy na podstawie dokładnego badania brzucha oraz badania radiologicznego. Obmacywaniem czasami można stwierdzić obecność podłużnego, poprzecznie ułożonego guza w okolicy nad- pępkowej. U niemowląt wychudzonych można zaobserwować poprzez powłoki brzuszne wzmożoną perystaltykę żołądka i jelit. Badaniem radiologicznym po podaniu środka cieniującego stwierdzamy wzmożoną perystaltykę żołądka, rozszerzenie części przedodźwiernikowej oraz długotrwałe zaleganie papki kontrastowej (na 8-0 g pokarmu lub mleka krowiego dajemy 2-0 g siarczanu baru).
