ZASADY ERGONOMII CY ZESPOŁU STOMATOLOGICZNEGO ostatnich lat wskazują, że wprawdzie praca lekarza ży do najcięższych (średnie zużycie 3000 kcal), ale e obciążenie pojedynczych części ciała. Obciążenie a stale tych samych grup mięśni, tym bardziej że yczne, a nie dynamiczne. Statyczne napięcie mięśni, w wyniku długotrwałego mało ruchliwego sposobu pracy, powoduje wzrost ciśnienia hyd redukcji dowozu tle powoduje spłaszczeń rostatycznego, prowadzącego do zastoju krwi, a więc nu do mózgu. Pochylenie, nawet lekkie do przodu, ie klatki piersiowej i w następstwie tego — płytkie oddychanie. Wszystko to razem przyczynia się do niedotlenienia, wywo enie wzroku, bóle głowy, przyspieszenie tętna i zde- czerpanie fizyczne. W takim stanie lekarz stomatolog jest już mało wydolny i często nie potrafi zapanować nad sobą przede wszystkim wobec pacjenta, który jest przeważnie zdenerwowany lub gabinecie stomatologicznym. pracuje przy fotelu w pozycji stojącej lub siedzącej. Pacjent może nątomiast być przyjmowany w pozycji siedzącej lub leżącej (możliwa jest również pozycja pośrednia pacjenta — półleżąca).
Lekarz pracujący na stojąco przy siedzącym pacjencie (ryc. 154) narażony jest na:
– a) nadmierne napięcie prawego stawu biodrowego i mięśni dolnej kończyny prawej (jest to „stanie na jednej nodze”, gdyż noga lewa operuje rozrusznikiem wiertarki),
– b) nadmierne obciążenie jednej stopy,
– c) skrzywienie kręgosłupa w prawo i nachylenie do przodu („garbienie się”).
Powikłaniom tym można częściowo zapobiec, dbając o możliwie równomierne obciążenie nóg (stanie w lekkim rozkroku) oraz stosując odpowiednie wkładki do obuwia lub obuwie.
Lekarz pracujący przy fotelu na siedząco przy siedzącym pacjencie (ryc. 155) jest natomiast narażony na:
– a) ucisk krzesła na mięśnie, przede wszystkim ud, |.
– b) skrzywienie kręgosłupa w prawo,
– c) konieczność ciągłego unoszenia rąk w górę,
– d) możliwość zakażenia ze strony pacjenta i odwrotnie (usta i nos lekarza znajdują się w torze oddechowym pacjenta).
