Badając stan ortopedyczny dynamiczny (w czasie chodzenia) nierzadko łatwiej jest wykryć odchylenia w budowie, proporcjach i symetriach poszczególnych odcinków ciała. Oczywiście szczególną uwagę należy poświęcić zbadaniu tułowia, kręgosłupa oraz miednicy, w tym stosunku kręgosłupa do miednicy. Badając miednicę sprawdzamy jej ustawienie w płaszczyźnie czołowej, strzałkowej, horyzontalnej, gdyż każde jej odchylenie odbija się na biomechanice i funkcji kręgosłupa.
Przy ocenie kręgosłupa należy zwracać uwagę na proporcje, symetrię oraz zachowanie się poszczególnych krzywizn kręgosłupa.
Badanie ortopedyczne uzupełnia ocena ruchomości poszczególnych odcinków kręgosłupa oraz określenie stanu funkcjonalnego mięśni tułowia i kończyn.
W każdym przypadku należy wykonać badanie stawów krzyżowo-biodrowych. Badanie to wykonuje się przy unieruchomionej miednicy lub przy maksymalnie zgiętym udzie strony przeciwnej. Ruchomość i bolesność miednicy można badać różnymi sposobami, np. próbą Steindlera różnicuje się bolesność stawu krzyżo- wo-biodrowego od bolesności korzeniowej kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego.
Rozpoznanie uszkodzenia krążka międzykręgowego stawia się z reguły na podstawie badania ortopedycznego, natomiast poziom, umiejscowienie oraz wielkość zmiany określa się na podstawie badania neurologicznego.
Mimo wielkiej różnorodności objawów zazwyczaj bóle krzyża poprzedzają objawy nerwobólu kulszowego. Na początku, w związku z uciskiem jedynie małej liczby włókien nerwu, objawy są zawężone. Rwa kulszowa z reguły dotyczy jednej nogi (objęcie obu nóg zdarza się bardzo rzadko). W przypadku centralnej protruzji jądra objawy mogą występować w kończynach dolnych naprzemiennie.
