Insulina stosowana w pompach do ciągłego, podskórnego podawania, zwłaszcza typu perystaltycznego, wykazuje zdolność do precypitacji. Osady kryształów lub bezpostaciowych cząsteczek zatykają wtedy dreny i cewniki. Zależy to od wpływu jonów metali z materiału pompy, od obniżenia pH przez C02 lub inne kwaśne substancje, np. z materiału zbiornika insuliny w pompie.
Składniki preparatów oprócz insuliny. Każdy preparat insuliny oprócz czystego hormonu zawiera substancje dodatkowe, do których najczęściej należą: 1) substancje przedłużające działanie insuliny, 2) środki dezynfekujące i stabilizujące oraz 3) środki wspomagające krystalizację i bufory.
Przedłużenie wchłaniania insuliny z tkanki podskórnej. Początkowo próbowano je uzyskać za pomocą nawet takich substancji, jak guma arabska, lecytyna, oleje i cholesterol. Były to próby bezskuteczne. Dopiero w 1936 r. Hagedorn uzyskał istotne wydłużenie wchłaniania insuliny przez dodanie protaminy. Protamina łączy się kompleksowo z insuliną i jako białko zasadowe zmniejsza ona rozpuszczalność hormonu w obojętnym pH tkanki podskórnej, wydłużając w ten sposób czas wchłaniania się insuliny do krwi.
Protaminę uzyskuje się ze spermy ryb. Jest ciekawe, że odczyny uczuleniowe na to zasadowe białko występują rzadko. Pierwszym stabilnym, obojętnym roztworem była insulina protaminowo-cynkowa. Dodanie cynku w wystarczającej ilości lub w nadmiarze daje stabilny, obojętny preparat, a powstające kryształy dodatkowo wydłużają wchłanianie insuliny z tkanki podskórnej – nawet do 72 h.
