Podział powyższy łączy w jedną grupę schorzenia zbliżone do siebie przebiegiem i — co może ważniejsze —- stawiające lekarza przed jednakowym zadaniem leczniczym.
Opanowanie schorzenia wymaga wielkiej dokładności i ustalenia toiku postępowania leczniczego, jak i ścisłego przestrzegania przez matkę wykonania zleceń lekarskich. Strona dietetyczna w leczeniu tych zaburzeń ma duże znaczenie z powodu znacznie obniżonej tolerancji przewodu pokarmowego. Toteż podkreślić należy, że uregulowanie ilości pożywienia przez dokładne obliczenie według tego czy innego systemu jest podstawą zastosowanej terapii.
Drugim przykazaniem jest unikanie głodzenia dziecka. Z chwilą gdy nastąpiła poprawa w stanie zdrowia niemowlęcia, należy szybko zwiększyć ilość pożywienia pod warunkiem ścisłej dalszej obserwacji. Wszelkie długotrwałe podawanie pożywienia małowartościowego tak pod względem ilości, jak i jakości musi doprowadzić do stanu wygłodzenia.
