Na rycinie 2 przedstawiono możliwe umiejscowienie receptorów w komórce. Receptory mogą mieścić się w błonie komórkowej (tzw. receptory błonowe), cytoplazmie komórki (tzw. receptory cytozolowe) oraz w chromatynie jądra komórkowego (tzw. receptory jądrowe). W przypadku receptorów jądrowych, np. receptora hormonu gruczołu tarczowego – trijodotyroniny, hormon wnika do wnętrzna komórki, a następ- nie do jądra komórkowego. W wyniku jego interakcji z receptorem jądrowym dochodzi do aktywacji odpowiednich genów, co wyraża się syntezą odpowiedniego mRNA, na matrycy którego są syntetyzowane de novo odpowiednie białka enzymatyczne.
Bardziej skomplikowany proces zachodzi w przypadku wiązania hormonu przez receptor cytozolowy, np. w przypadku hormonów steroidowych, Hormony steroidowe wnikają również do wnętrza komórki, wiążą się z receptorami cytozolowymi i dopiero kompleks hor mon-receptor cytozolowy jest transportowany do jądra komórkowego, w którym w wyniku interakcji z białkami chromatyny dochodzi także do aktywacji odpowiednich genów, co pociąga za sobą syntezę mRNA, a następnie syntezę białek enzymatycznych w cytoplazmie komórki docelowej.
Wiele hormonów niesteroidowych działa na komórki docelowe poprzez receptory błonowe. W takim przypadku muszą istnieć dodatkowe mechanizmy, przenoszące „sygnał” z receptora na struktury wewnątrzkomórkowe. Jednym z takich mechanizmów może być tzw. internalizacja kompleksu hormon-receptor. Kompleks ten ulega mianowicie „wchłonięciu” do wnętrza komórki, tak jak to przedstawiono na ryc. 2. Nie rozstrzygnięto jednak, czy „internalizacja” ma znaczenie w działaniu hormonów, czy też stanowi jedynie proces umożliwiający degradację „zużytych” cząsteczek hormonu i receptora. Za taką interpretacją „internalizacji” przemawia łączenie się pęcherzyków endocytarnych zawierających kompleks hormon-receptor z lizosomami.
