Zaburzenia te występują u ok, V3 osób leczonych steroidami. Zapobiega im podanie klofibratu.
Długotrwała kortykoterapia wiąże się ze zwiększeniem ryzyka powikłań zakrzepowo-zatorowych. Podawanie steroidów często zwiększa stężenie czynnika V i VIII, a także protrombiny, co w połączeniu z poli- globulią zwiększa gotowość zakrzepową. Kortyzon może także skracać czas krzepnięcia. Opisano grupy przypadków zakrzepów w różnych tętnicach, a także zakrzepowego zapalenia żył spowodowanego leczeniem steroidami. Należy zwrócić uwagę, że do czynników wybitnie zwiększa- jących ryzyko zakrzepów, w tym także zakrzepów tętnicy płucnej, należy połączenie leków moczopędnych z długotrwałą kortykoterapią. Niektórzy proponują, aby w tego rodzaju sytuacjach dodatkowo stosować leki przeciwkrzepliwe.
Kortykoterapia prowadzi z reguły do wyraźnych zmian w obrazie krwi obwodowej. Zmiany te polegają zwykle na zwiększeniu liczby krwinek białych obojętnochłonnych, zmniejszeniu liczby krwinek kwasochłonnych i limfopenii. Jednocześnie nasila się erytropoeza. Zwiększa się liczba re- tykulocytów, krwinek czerwonych, zawartość hemoglobiny i wartość he- matokrytu. Powikłanie to w części zależy od ułatwienia przez kortyzon wchłaniania witaminy Bt2.
