W obu postaciach wynicowania macicy sposób jego powstawania jest taki sam. Przyczyną wywołującą tego rodzaju przemieszczenie jest pociąganie w dół wewnętrznej ściany macicy. Dokonuje tego w III okresie porodu ręka ciągnąca za pępowinę, kiedy łożysko jest jeszcze silnie przyklejone, lecz też wykonująca niezręcznie zabieg Ctedego (co doprowadza do wgniecenia dna macicy do jej jamy).
Wynicowanie macicy nie zawsze bywa sztucznie wywołane. Czasami jest ono następstwem nagłego pociągnięcia pępowiny, a za jej pośrednictwem łożyska i ściany macicy przez rodzący się płód lub też wgniecenia ściany macicy do jej wnętrza wskutek silnego skurczu mięśni brzusznych. Wynicowanie macicy może zatem nastąpić, jeśli kobieta odbywa poród w pozycji stojącej lub też jeśli pępowina jest bardzo krótka. W obu tych przypadkach pociągnięcie ściany macicy ku dołowi przez silnie wyprężoną pępowinę, w chwili kiedy łożysko nie zdążyło się jeszcze odkleić, staje się powodem wynicowania samorodnego.
Wynicowanie macicy w przypadkach guzów podśluzowych (iiwersio onkogenetica) następuje wskutek „rodzenia się“ ich. Ciężar samego guza, szeroka jego podstawa, siła skurczów mięśnia macicznego, który stara się go wydalić, i rozwarcie szyjki macicy są czynnikami usposabiającymi do powstania tego rodzaju przemieszczenia. Ponieważ do wynicowania macicy częściej dochodzi w przypadkach mięsaków niż mięśniaków i wiókniako-mięśniaków, pewną rolę w etiologii tego rodzaju schorzeniach przypisują niektórzy także rozpulchnieniu ściany macicy i jej zwiotczeniu wskutek złośliwego nacieku nowotworowego.
Obok tych dwóch głównych postaci klinicznych wynicowania zdarza się – ale bardzo rzadko – wynicowanie macicy u staruszek, które cierpiały na wypadanie części rodnych i u których ściany macicy są z jakichkolwiek powodów bardzo wiotkie.
