W przebiegu łuszczycy da się wyróżnić trzy okresy. Z początku zajęte przez proces chorobowy części tkanek są obrzękłe, suche, miejscami pozbawione nabłonka i czerwonawo zabarwiony. Nie spostrzega się zmian zanikowych ani w obrębie błony dziewiczej, ani w obrębie warg sromowych. W okresie drugim dochodzi do wyraźnego zgrubienia chorej tkanki, która przybiera barwę białawą. W okresie trzecim pojawiają się drobne owrzodzenia i pęknięcia w obrębie wysepek łuszczycy. Powierzchnia ich krwawi przy dotknięciu. W obrębie owrzodzeń lub pęknięć może tworzyć się rak, Z tych względów łuszczyca jest uważana za typowy przed- rakowy proces chorobowy. Jest to również cecha wybitnie odróżniająca ją od marskości sromu, która w zasadzie nie przejawia skłonności do przekształcenia się w nowotwór złośliwy (Watts Eden} C. Lockyer).
Łuszczyca jest chorobą, której podlegają kobiety starsze, około pięćdziesiątki. Schorzenie to poza nieznacznego stopnia swędzeniem nie powoduje żadnych dolegliwości. Ze względu jednak na częstość przechodzenia łuszczycy w raka, co zdarza się w większości przypadków, stwierdzenie tego schorzenia jest równoznaczne ze wskazaniem do usunięcia wysepki lub wysepek jej drogą chirurgiczną.
Leczenie zapaleń sromu jest w ogóle przyczynowe i objawowe zarazem. Usunięcie przyczyny zapalenia, a więc np. rozpadającego się nowotworu, zaszycie otwartej przetoki moczowej lub kałowej, przecięcie bolesnego ropnia, ograniczenie wytwarzania się wydzieliny w procesie rzeżączkowym przez zastosowanie odpowiednich środków itd., powinno być głównym celem terapeutycznym. Ostre objawy zapalenia należy usuwać przez stworzenie warunków korzystnych do leczenia (odpoczynek, utrzymanie sromu w czystości, niedopuszczenie przez zakładanie kawałków czystej waty lub gazy do stykania się ze sobą chorych części).
