Zaburzenia w środowisku wewnętrznym
Zaburzenia w środowisku wewnętrznym pozostają w ścisłym związku z wpływem środowiska zewnętrznego.
Do czynników środowiska zewnętrznego wpływających na przebieg ostrych schorzeń przewodu pokarmowego u niemowląt zaliczamy: 1) czynnik konstytucjonalny, 2) czynnik (pokarmowy, 3) czynniki fizykalne: a) wpływ temperatury zewnętrznej, b) wpływ czynników atmosferycznych, 4) czynniki higieniczne.
Z głodem białkowym
Z głodem białkowym ściśle związane są zaburzenia w gospodarce wodnej i elektrolitowej. Zaburzenia w gospodarce wodnej prowadzą do odwodnienia i nieprawidłowego rozmieszczenia wody w ustroju w związku z hipoalbuminemią powodującą spadek ciśnienia osmotycz- nego koloidów osocza. Ponadto w zaburzeniach w gospodarce wodnej odgrywają rolę niedostateczny dowóz wody lub nieproporcjonalnie zwiększona jej utrata drogą wymiotów, wolnych stolców, pocenia się. Klinicznie niedobór wody objawia się zmniejszoną elastycznością skóry, powolnym rozprostowywaniem się fałdu, znacznymi wahaniami wagi, zagęszczeniem krwi, suchością spojówek i śluzówek jamy ustnej, zapadnięciem ciemiączka, zmniejszoną ilością i zwiększoną gęstością śliny.
Usunięcie przyczyny zapalenia
W przebiegu łuszczycy da się wyróżnić trzy okresy. Z początku zajęte przez proces chorobowy części tkanek są obrzękłe, suche, miejscami pozbawione nabłonka i czerwonawo zabarwiony. Nie spostrzega się zmian zanikowych ani w obrębie błony dziewiczej, ani w obrębie warg sromowych. W okresie drugim dochodzi do wyraźnego zgrubienia chorej tkanki, która przybiera barwę białawą. W okresie trzecim pojawiają się drobne owrzodzenia i pęknięcia w obrębie wysepek łuszczycy. Powierzchnia ich krwawi przy dotknięciu. W obrębie owrzodzeń lub pęknięć może tworzyć się rak, Z tych względów łuszczyca jest uważana za typowy przed- rakowy proces chorobowy. Jest to również cecha wybitnie odróżniająca ją od marskości sromu, która w zasadzie nie przejawia skłonności do przekształcenia się w nowotwór złośliwy (Watts Eden} C. Lockyer).
Łuszczyca jest chorobą, której podlegają kobiety starsze, około pięćdziesiątki. Schorzenie to poza nieznacznego stopnia swędzeniem nie powoduje żadnych dolegliwości. Czytaj dalej
TESTY IN VIVO CZĘŚĆ 3
Zdaniem Parkera [45] tylko nieliczne antygeny lekowe mogą być badane za pomocą prób śródskórnych jako pierwszego testu, nie powodując narażenia chorego. Uważa on, że najbezpieczniejsze jest wykonanie, jeśli używa się jako antygenu penicyliny krystalicznej, najpierw prób skarylikacyjnych, a nasLępnie śródskórnych.