Wprowadzenie intensywnej opieki kardiologicznej i rehabilitacyjnej tej licznej grupy chorych jest niezbędnie konieczne -dążyć powinniśmy w leczeniu do ograniczenia stref martwicy w zawale serca, tam gdzie to jest potrzebne, wykonać leczenie operacyjne i przezskórne rozszerzenia naczyń wieńcowych (PTCA) wraz z prewencją pierwotną i kompleksową rehabilitacją.
Postępowanie takie może zahamować narastanie występowania choroby wieńcowej i zawału serca – zminimalizować ich następstwa oraz przywrócić i zapewnić chorym odpowiednią jakość życia.
Nade wszystko jednak należy uświadomić społeczeństwu istniejące zagrożenie, postulować odpowiedni tryb życia, unikający występowania czynników ryzyka schorzeń układu krążenia.
Rehabilitacja ruchowa (kinezyterapia) stanowi dział rehabilitacji, w którym podstawową metodą postępowania jest aktywność fizyczna w formie różnych ćwiczeń ruchowych (grupowych i indywidualnych). Dobór ćwiczeń zarówno pod względem intensywności, jak i czasu trwania zależy od stanu zdrowia pacjenta, jednostki chorobowej i celów, jakie stawiane są rehabilitacji (nauka lokomocji, zapobieganie ograniczeniom w ruchomości stawów, aktywizacja -grup dynamicznych mięśni czy zapobieganie wegetatywnym skutkom hipokinezji). Widać z tego, że metody kinezyterapeutyczne stosowane są w przeważającej liczbie schorzeń wymagających kompleksowej rehabilitacji. Zadania te w głównej mierze wykonują specjaliści wykształceni w uczelniach wychowania fizycznego na kierunkach rehabilitacji. Posługują się oni w swojej pracy różnymi formami ruchu jako środkiem leczniczym. Przede wszystkim rozpoznać muszą w jakim zakresie, na skutek choroby, upośledzona jest lokomocja i inne czynności ruchowe, będące podstawą aktywości ruchowej dnia codziennego. Specjalista rehabilitacji ruchowej musi także określić możliwości kompensacji wspomnianych ubytków czynnościowych i wybrać zestawy ćwiczeń jak najskuteczniejsze w leczeniu usprawniającym. Aby skutecznie wykonywać opisane zadania, specjaliści rehabilitacji ruchowej, obok dobrej znajomości wiedzy paramedycznej, w tym głównie pa- tomechanizmów czynności aparatu ruchowego, reprezentować powinni odpowiednią wiedzę z teorii i metodyki ćwiczeń ruchowych, problemów psychologii klinicznej, pedagogiki specjalnej a także mieć odpowiedni poziom sprawności i wydolności fizycznej szczególnie potrzebnych do pracy z ludźmi niepełnosprawnymi.
