Etiologia hipotrepsji i atrepsji. Najczęstszymi przyczynami zaburzeń w odżywianiu są nieprawidłowe odżywianie zarówno pod względem ilościowym, jak i jakościowym oraz zakażenia. Oba te czynniki działają na niemowlę wyniszczająco poprzez zmniejszenie łaknienia, częste występowanie stanów biegunkowych oraz poprzez zahamowanie procesów anabolicznych, a nasilenie katabolicznych.
Duże znaczenie w powstawaniu dystrepsji mają gruźlica i kiła oraz chroniczne zapalenie ucha środkowego, zwłaszcza jamy sutkowej (antritis), oraz inne ostre lub przewlekłe choroby infekcyjne. Nie można również pominąć roli krzywicy i złego pielęgnowania dziecka (przegrze- wanie i związana z tym utrata wody i elektrolitów). Niektóre wady rozwojowe mogą również być bezpośrednio i pośrednio przyczyną zaburzeń w odżywianiu. Zaburzenia w czynności gruczołów dokrewnych oraz niedorozwój ośrodkowego układu nerwowego prowadzące do wewnątrzustrojowych zaburzeń przemiany materii muszą być również uwzględniane.
W większości jednak przypadków zaburzenia w odżywianiu są następstwem działania wielu czynników.
Patogeneza hipotrepsji i atrepsji. Dystrepsja jest wynikiem głodzenia dziecka. Zmniejszenie kaloryczności pożywienia poniżej zapotrzebowania przemiany podstawowej powoduje zużywanie własnych tkanek. W pierwszej kolejności następuje zużycie zapasów węglowodanowych, następnie tłuszczowych, a w końcu białkowych. Najważniejszy jednak jest rozpad białka wewnątrzustrojowego. Ma to decydujące znaczenie w objawach klinicznych dystrepsji i ciężkości jej przebiegu. Niedobór białka klinicznie objawia się złym gojeniem owrzodzeń i odleżyn (tak często występujących w dystrepsji), zanikiem i w związku z tym obniżeniem siły mięśni, obniżeniem poziomu białek osocza i frakcji albuminowej, zwiększoną przepuszczalnością naczyń.
