Jest wiele danych świadczących o tym, że wzmożona aktywność układu sympatycznego może odgrywać pewną rolę w powstawaniu różnego rodzaju drżeń [513], Drżenia te są objawem występującym w chorobie Parkinsona, zespołach starczych lub też mogą pojawiać się jako drżenia samoistne (tiemor esseniiaiisj bez etiologii neurologicznej, na podłożu genetycznym lub też emocjonalnym. Drżenia mogą być również niekorzystnym objawem ubocznym pojawiającym się w czasie leczenia litem zespołów maniakalnych oraz w profilaktyce psychoz maniakalno-depresyjnych.
W drżeniach uwarunkowanych genetycznie lub w drżeniach starczych stosowano propranolol w dawce 60 – 240 mg/dobę przez dłuższy czas, uzyskując największą poprawę u ludzi młodych lub z krótkim wywiadem chorobowym [718, 1073],
W drżeniach samoistnych próbowano stosować LBA działające zarówno na receptory Bt i B2 oraz LBA wybiórczo działające na receptory B Według Larsen [581] LBA niekardiowybiórcze (propranolol) są silniej działające niż LBA kardiowybiórcze (atenolol, metoprolol) w przebiegu drżeń samoistnych. Również Leigh [590] podkreśla większy efekt terapeutyczny sotalolu w porównaniu z atenololem i zupełny brak rezultatu po zastosowaniu metoprololu w drżeniach samoistnych. Wyniki tego autora są jednakże sprzeczne z wynikami innych autorów [152, 622, 741, 843, 992], którzy stosowali metoprolol w drżeniach samoistnych z dobrym skutkiem. Różnice uzyskiwanych wyników mogą wynikać z innej dawki zastosowanego metoprololu, bądź też odmiennych metod określających intensywność drżeń. Wydaje się jednak, że skuteczność LBA w leczeniu drżeń o różnej etiologii nie zależy od ich receptorowej wybiórczości.
Drżenia wywołane podawaniem litu próbuje się leczyć LBA. Istnieją doniesienia mówiące o korzystnym wpływie LBA w tych przypadkach, chociaż Kellet i wsp. [528], podając propranolol i praktolol, nie potwierdzili tego faktu.
